Kosuyorum.. Surekli kosuyorum... O kadar yogun ve kalabalik yasiyorum ki herseyi tek basima kalinca korkuyorum..


----------------------------------------------------- 

Ebru Gundes...  Bugun takside dinledigim sarki cok ama cok uzun seneler oncesine goturdu beni, ilk eve tatile geldigim sene..  1992.. Yilbasi gecesi arkadaslarla disari cikmak istemistim ama annem, her zaman ki bahanesini kullanarak izin vermemisti.. Baban izin vermez demisti..  Tek cumle...Oysa ben cok uzaklarda, tek basima, kimsenin korumasi altinda olmadan bir hayatin icindeydim...

Isyan etmistim, kavga etmistim her zamanki cikintiligimi yapmis annemi uzmustum, ustune ustluk, olaya dahil olmak isteyen zavalli enistemide  paylamistim...

Butun israrlarima ragmen, o gece yilbasi gecesi, evden cikamamis, Ceran ailesinin yilbasi programina dahil olmustum..

Iste o gece, Ebru Gundes ve yanlis hatirlamiyorsam Tarkan, o aptal sarkisiyla, ilk defa TV`ye cikmislardi..

Ebru Gundes degil aslinda asil konu, asil konu pismanliklarim... o aksam pervasizca, sucsuz yere azarladigim enistemi son gorusumdu... Cok kisa bir sure sonra, kaybettik...

Icimde hep bir sucluluk duygusu tasidim.. Kimseyi uzmemek adina bazen uzulmeyi bile goze alarak, hep sustum...pisman olmamaya calistim..

Simdide susma hakkimi kullaniyorum...